Britt en Kristel over het werken op de multiculturele woning op De Wellen “We proberen voor iedere bewoner een fijne dag te maken, ook al is dat soms lastig met de taalbarrière.”

Op BrabantZorg locatie De Wellen in Oss bevindt zich een bijzondere woning, namelijk Woning 8. Dit is een multiculturele woning waar tien bewoners met verschillende culturele achtergronden wonen. We spreken met Britt Ploegmakers en Kristel van de Kamp over het werken op deze mooie woning en hoe mensen met verschillende achtergronden hier samen wonen.

Britt werkt als coördinerend verzorgende op de multiculturele woning op De Wellen. “Ik werk nu negen jaar bij BrabantZorg waarvan ik de eerste zes jaar beneden op Woning 6 heb gewerkt en nu drie jaar op woning 8. Er kwam een vacature vrij voor coördinerend verzorgende (destijds cliënt contactpersoon) op Woning 8 en ik besloot dat ik dat graag wilde gaan doen. Zelf heb ik ook een Indische opa waardoor ik de taal kan verstaan en een beetje kan spreken.” 

Kristel is leerling verzorgende en werkt nu anderhalf jaar bij BrabantZorg. “Ik ben begonnen in mijn tweede jaar en mocht hier mijn derde jaar afmaken. Daar ben ik heel blij mee. Ik spreek Russisch en destijds woonde hier een Oekraïense mevrouw waar ik heel leuk mee kon praten.” 

“We zijn een hecht team en we zijn er voor elkaar. De bewoners hier op Woning 8 zijn ook erg leuk en er hangt een ontspannen sfeer.”

De bewoners van Woning 8
Er wonen tien bewoners op Woning 8. “Er woont onder andere één Indonesische mevrouw, één Cambodjaanse mevrouw, één mevrouw uit Kroatië, twee dames met Turkse afkomst en een Nederlandse dame en heer op deze woning”, vertelt Kristel. “Sommige bewoners spreken wel Nederlands en anderen niet, dat maakt het soms wel lastig. Gaandeweg leer je de mensen kennen en kan je toch op bepaalde manieren met ze communiceren. Bijvoorbeeld met gebaren en je leert wat woordjes. Britt vult aan; “We hebben ook een vertaalapparaat die pikt gemakkelijk de taal op, maar niet altijd het dialect waar iemand mee spreekt.”

“Sommige bewoners zijn in een verder gevorderd stadium van dementie en anderen wat minder. Wanneer ze in gesprek gaan met elkaar en ze verstaan elkaar niet, spreken ze dit ook uit. Soms gaan ze in gesprek met elkaar, maar ieder in hun eigen taal. Dat is echt heel mooi om te zien. Omdat er een taalbarrière kan zijn, is het voor ons belangrijk om veel te lachen naar de bewoners. Zo laten we zien dat we betrouwbaar zijn en stralen we warmte uit”, vertelt Kristel.

“We proberen voor iedere bewoner afzonderlijk een fijne dag te maken, ook al is dat soms lastig met de taalbarrière.”

“Er wonen nu twee dames van Turkse afkomst en je ziet dat zij samen contact maken”, vertelt Britt. “De ene dame vertaalt ook wat uit het Turks voor ons, dat dat kan is natuurlijk hartstikke fijn. Wel belangrijk is dat we samen een afdeling zijn en we willen ervoor zorgen dat de verschillende culturen bij elkaar komen. Zo eten we samen en de maaltijden worden ook aangepast aan de geloofsovertuigingen en laten we gerechten uit verschillende landen aan bod komen. Je ziet dat mensen toch net een beetje meer eten als ze het eten herkennen.”

Er worden verschillende activiteiten georganiseerd op de woning, zoals schilderen, wandelen met de bewoners en er is een tovertafel waar je spelletjes kan spelen zoals bingo. Voor elke bewoner wordt er een persoonlijke passende activiteit bedacht. “We zetten ook lekker muziek op, bijvoorbeeld Turkse muziek.” Kristel vult aan; “Of Indonesische muziek voor een Indonesische mevrouw tijdens de zorgmomenten of als ze lekker in de huiskamer zit. Je ziet dat de bewoners hier echt van opleven en van muziek genieten.”

“We kijken goed naar de bewoner en waar de behoefte ligt en daar nemen we de culturele achtergrond in mee.”

Warme zorg
“Wat ik het leukste vind aan het werken in de zorg?”, herhaalt Britt. “Dat is toch de tijd die ik met bewoners kan besteden en hen die warme zorg te verlenen, dat trekt mij heel erg. De administratieve zaken horen erbij, maar ik sta het liefst gewoon aan het bed. Ik doe wel een aantal extra werkzaamheden zoals het rooster maken, ik begeleid leerlingen en neem examens af en ik ben Wzd (Wet zorg en dwang) zorgverantwoordelijke. Elke dag is weer anders en dat maakt het juist zo leuk. Als de bewoners hier met een lach zitten, ga ik ook met een lach op mijn gezicht naar huis.”

Voor Kristel was het overduidelijk, ze wilde sowieso de zorg in. “Het is hier zo leuk omdat elke dag een uitdaging is ‘Hoe kan ik ervoor zorgen dat de zorg goed verloopt’. De bewoners kunnen het minder goed kenbaar maken als ze iets niet fijn vinden. Je moet de mensen echt goed leren kennen, soms zonder met ze te kunnen praten, maar door het gebruiken van zintuigen en je gevoel te volgen. Alle dingen die ik hier leer, neem ik weer mee in de toekomst.”

“Het is dan weer een kunst dat alles goed lukt. Dementie is soms lastig, maar een taalbarrière maakt het nog wat lastiger. Je bent dan trots als alles lukt”, vertelt Britt. Kristel vult aan; “Ik ben ook echt trots op al mijn collega’s. Familieleden geven ons vaak complimenten over hoe we met de bewoners omgaan. Dat maakt mij heel blij en geeft je als leerling toch weer een stukje meer zelfvertrouwen.”

“Ons team bestaat ook uit allemaal verschillende nationaliteiten; Russisch, Indonesisch, Armeens, Oekraïens, Engels en Marrokaans. Dat sluit goed aan op de multiculturele woning.”

Bijzondere momenten
Britt en Kristel vertellen over bijzondere momenten die zij mee hebben gemaakt. “Destijds was er een Oekraïense dame die was gevlucht voor de oorlog, ze was hier aangekomen met helemaal niks. Met het team hebben we er samen voor gezorgd dat ze kleding kreeg en dat haar kamer leuk aangekleed werd. Ik ben er trots op dat we dit als team voor elkaar hebben gekregen. De verhalen die je hoort zijn heftig en verdrietig, toen dacht ik wel “we moeten de mevrouw hier nog de beste tijd van haar leven geven”. Haar dochter was ook heel dankbaar voor alle zorg.”

“Een ander mooi voorbeeld is een bewoner die wat terughoudend is met de zorg en een andere bewoner gaf binnen, zei dat ze er mooi uitzag en ze gaven elkaar een knuffel terwijl ze elkaar niet eens verstaan. Dat zijn toch wel echt bijzondere momenten. Er woont ook een echtpaar op De Wellen waarvan de vrouw hier op Woning 8 woont en haar man woont beneden. Haar man komt hier elke dag op visite. Dat is zo mooi om te zien"

“Ik ga met een lach op mijn gezicht naar huis als ik iemand anders heb zien lachen en dat ik het gevoel heb dat ik iemands dag weer een beetje mooier heb gemaakt.”