19
dec
Het verhaal van vrijwilligster Gré Molenhuis
08 juni 2023
Mijn naam is Gré Molenhuis, 77 jaar, en ik ben ongeveer 15 jaar vrijwilligster bij Catharinahof in Grave. Hiervoor werkte ik in de psychiatrie. Naast mijn betaalde baan wilde ik een deel van mijn tijd afgeven voor iets of iemand anders. Iets wat ik van huis uit meekreeg van mijn ouders.
Daarom meldde ik mezelf aan bij Catharinahof om te kijken of het wat voor mij zou zijn. Ik ben begonnen met een dinsdagavond, met bewoners ophalen en naar de muziek brengen. Een vaste avond in de week, wat goed te combineren was met mijn baan. Al snel werd het meer, zeker toen ik met pensioen ging.
'Naast mijn betaalde baan wilde ik een deel van mijn tijd afgeven voor iets of iemand anders.'
Ik heb bewust gekozen voor kleinschalig wonen, omdat hier mensen met dementie wonen. Hier had ik weinig ervaring mee, maar was hier erg nieuwsgierig naar. Mijn gevoel zei dat het een groep is die goed bij mij zou kunnen passen. Vandaar!
Onvergetelijke momenten
Voorheen had ik samen met mijn dochter en een vriendin een muziekgroepje binnen kleinschalig wonen. Mijn dochter speelde gitaar en zong, en een vriendin speelde accordeon. Iedere maand maakten we muziek op de afdelingen voor kleinschalig wonen. Muziek is ontzettend belangrijk en zo zal ik bepaalde momenten dan ook nooit vergeten.
'Hoe bijzonder is dat, dat je zoiets met muziek kan bereiken. Een moment waar ik nu nog emotioneel van kan worden!'
Een bewoonster was ver in haar proces van dementie. Ze was al enige tijd bedlegerig en het was niet meer mogelijk om contact met haar te maken. Wij vroegen aan haar familie welk nummer voor haar belangrijk was. Dat bleek het nummer ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld te zijn. Mijn dochter pakte haar gitaar en zong het liedje aan haar bed. Toen rolden er twee tranen over haar wangen. Hoe bijzonder is dat, dat je zoiets met muziek kan bereiken. Een moment waar ik nu nog emotioneel van kan worden!
Naar de kerk, maatje en vrijwilligerscoach
Nu ga ik wekelijks met een aantal bewoners lopend naar de kerk. De bewoners hebben dementie, maar kunnen alle gebedjes en weesgegroetjes tijdens de dienst nog zo opzeggen. Dat vind ik altijd zo bijzonder en mooi! Na de dienst drinken we altijd nog een kop koffie, zodat de bewoners ook de kans hebben om andere gezichten te zien en een praatje te maken.
Daarnaast ben ik ook al heel lang ‘een maatje’ van een mevrouw. Met haar ga ik regelmatig koffie drinken, een wandeling maken of bijvoorbeeld naar oude foto’s kijken. Ik ben als vrijwilligster aan haar gekoppeld en we zien elkaar elke week.
Catharinahof in Grave
Ook ben ik vrijwilligerscoach; het lijntje tussen de vrijwilligerscoördinator van de locatie en de vrijwilligers van kleinschalig wonen. Omdat we op onze locatie 180 vrijwilligers hebben, is het voor de coördinator fijn om een aanspreekpunt te hebben.
Genieten van het moment
Mijn doel is om Elke dag zo fijn mogelijk te maken voor de bewoners. Mijn motto is dan ook: ‘Dicht bij jezelf blijven en genieten van het moment’. Ik kijk graag naar het hier en nu. Naar het moment. Door de dementie is de herinnering van het moment zelf al snel weg. Bijvoorbeeld als ze net een prijs bij de bingo hebben gewonnen, kunnen ze wel tien keer vragen hoe de prijs op tafel is gekomen.
'Dicht bij jezelf blijven en genieten van het moment. Ik kijk graag naar het hier en nu. Naar het moment.'
Misschien weten de bewoners niet wat we net nog hebben gedaan, maar op dat moment hadden we samen een fijne middag. En dat vind ik het belangrijkste! De waardering zit hem vaak in de kleine dingen, wanneer ze mijn stem herkennen, reageren op mijn kleding en ik de bewoners zie genieten.
Iedereen kan vrijwilliger zijn
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen vrijwilliger kan zijn. Er zijn altijd activiteiten of dingen waar je aan mee kan doen als vrijwilliger. Dus heb je vrije tijd en wil je die samen met iemand invullen? Dan zou ik iedereen aanraden om een keer mee te lopen. Je geeft niet alleen iets aan een ander, maar je krijgt er zelf ook hele mooie momenten voor terug. Ik ben nog nooit met tegenzin naar Catharinahof gekomen. Elke keer denk ik weer: ‘Blij dat ik hier bij was’.